Miguel Ángel Quintas, presidente de COGAMI Ourense: “Hai que garantir a independencia das persoas con discapacidade”

OurenseXa
COGAMI Ourense aglutina baixo o seu paraugas un total de 16 asociacións en toda a provincia
Membros de COGAMI Ourense
Membros de COGAMI Ourense
8 Dec 2024

COGAMI Ourense reúne actualmente a 16 asociacións na provincia. O seu presidente, Miguel Ángel Quintas, explica cales son as principais misións da federación.

Cales son as principais funcións de COGAMI?

COGAMI Ourense busca principalmente aglutinar o movemento asociativo na provincia de Ourense, reunindo entidades e asociacións de persoas con discapacidade, tanto física como orgánica. Entre os nosos obxectivos están ofrecer información e asesoramento especializado en discapacidade, orientar na busca de recursos para mellorar a calidade de vida das persoas e axudar ás entidades membro na xestión de proxectos. Ademais, prestamos servizos como logopedia, terapia ocupacional e transporte adaptado. Outro punto importante é apoiar a vida asociativa no ámbito rural, un entorno que adoita estar máis esquecido. O que buscamos, en definitiva, é garantir a independencia das persoas con discapacidade.

Cantas asociacións están baixo a vosa federación en Ourense?

Actualmente somos 16 entidades asociadas baixo a nosa federación, todas traballando para superar barreiras e promover a autonomía das persoas con discapacidade.

Cales son as principais barreiras ás que se enfrontan as persoas con discapacidade?

As barreiras son moitas e variadas: dende a falta de accesibilidade nos edificios públicos ata a carencia de lexislación adecuada. Por exemplo, necesitamos plans de educación inclusiva e unha mellor integración laboral, como incrementar as cotas de reserva para persoas con discapacidade na administración pública. Nós pedimos que ese incremento pase do 7 ao 10%. Tamén é crucial garantir a accesibilidade universal nas vivendas e espazos públicos, especialmente nas áreas rurais. É necesario modificar a Lei de Propiedade Horizontal para que as comunidades de veciños asuman os custos das obras e crear un fondo estatal para a accesibilidade universal. Ademais, hai que garantir unha atención sanitaria que facilite a detección precoz e a atención integral.

Pensas que Ourense é unha cidade amigable para as persoas con mobilidade reducida?

Non, rotundamente non. Aínda que se fixeron avances, queda moito por mellorar. Moitos edificios públicos non son accesibles. Por exemplo, para asistir a un evento no Pazo dos Deportes, as persoas con mobilidade reducida non poden acceder ás bancadas, só ao nivel da pista. Isto limita a súa autonomía e obrígaas a depender doutras persoas. Aquí en Ourense hai moitos edificios moi antigos, con escaleiras no acceso á rúa e sen ascensores. O martes día 3, sen ir máis lonxe, cando nos concentramos para conmemorar o Día Internacional das Persoas con Discapacidade na Praza Maior, atopámonos co problema de que as persoas con mobilidade reducida non poden acceder ao propio Concello porque hai escaleiras, non hai rampla de acceso á porta principal.

Hai compromiso por parte da administración pública para cambiar esta situación?

En principio, non moito. Aínda que estamos intentando facer cousas, non hai un compromiso pleno. A implicación é limitada e moitas veces non responde ás necesidades reais das persoas con discapacidade.

E no que respecta á inclusión social? Está avanzando a sociedade?

Avanzamos, pero moi lentamente. Ata que a alguén non lle afecta directamente, non se dá conta das dificultades que teñen que afrontar as persoas con discapacidade. A concienciación é clave, pero aínda estamos lonxe de ter unha sociedade realmente inclusiva.

Por onde empezarías para mellorar a situación?

A educación e a concienciación son esenciais. Debemos entender que calquera pode atoparse nesta situación por un accidente ou unha enfermidade, como un ictus. Prepararnos como sociedade para estas circunstancias faría que as barreiras fosen menores e máis fáciles de superar. É fundamental que a sociedade en xeral tome conciencia de que todas as persoas teñen dereito a vivir da mellor maneira posible. Calquera de nós pode pasar por unha situación así, como ter un dano cerebral adquirido, por exemplo, a causa dun ictus. Pero ata que non nos toca de preto non somos conscientes. Cando, por exemplo, un ictus te deixa nunha cadeira de rodas, non só estás lidando cun cambio drástico na túa vida, senón tamén cun sen fin de barreiras que non dependen de ti. Esas barreiras son sociais, arquitectónicas, laborais…

Que impacto ten todo isto nas familias?

As familias tamén enfrontan moitas dificultades. A miúdo non hai suficiente apoio nin recursos por parte da administración, e as asociacións teñen que cubrir estas carencias con moito esforzo e poucos recursos.

 

0.18726396560669